หน้าที่ในการสร้างของสวรรค์แห่งกามภูมิ (ฉกามาพจรภูมิ)

Atthanij Pokkasab

22 สิงหาคม 2015 

ไม่ต้องถึง พรหม หรอกครับ
เมตตา/กรุณา/มุทิตา/อุเบกขา
ไกล เกิ๊นนนน....
เอาแค่..ให้รู้ "หน้าที่" ในการสร้าง
ของสวรรค์แห่งกามภูมิ
(ฉกามาพจรภูมิ) ก่อนเถอะ (ว่ะ)

๑. ทำทานหวงทาน ทานข้าใครอย่าแตะ
ศีลข้าใครก็อย่ามาวิจารณ์....แค่นี้ ก็เป็น
นาค ครุฑ คนธรรพ์ ยักษ์กุมภัณฑ์...
สวรรค์ชั้นจาตุมหาราชิกา แล้ว....
ชอบพญานาคกันนักมะจ้ายยย...รึ?
แต่ถึงทิพยสุขนั่นเพราะรู้ควรไม่ควรด้วยนะเว้ย...
หวงทาน หวงศีล แต่ก็รู้สูงรู้ต่ำ นะน่ะ !!!

๒. ทำทาน ถือศีล หวงทานหวงศีลเพื่อ
ความพร้อมเพียงของส่วนรวม
ไม่สะสมให้กับความเป็นส่วนตัว...
มีสติกล้าแยกแยะ ดี-ชั่ว
มีสติปกป้องความดี ไอ้ชั่วๆเหวี่ยงกำจัดมัน
ออกจากสังคมให้หมด...
มีชั่วโผล่ แพรมมาอีกก็ไล่กำจัดส่งลงบาดาลให้เกลี้ยง
อันนี้ล่ะ ความสุขของสวรรค์ชั้นดาวดึงส์
กล้าลงทุนกัน รึเปล่า...???!

๓. ทำทาน ถือศีล ไม่สนดี -ไม่ดี ชั่ว-ไม่ชั่ว
แต่เพือ ประเพณีที่เป็นความสวยงาม
ของความเป็นสังคมมนุษย์....
ที่ตนเองเป็นสมาชิกประกอบอยู่
อันนี้ สังคมอุดมสุข ของสวรรค์ชั้น ยามะ
ไม่ได้รู้จักกันแล้ว....แต่สะเออะจะไป สวรรค์ชั้นดุสิต
โธ่ๆๆๆ...โถ....

๔.ทำทาน ถือศีล เอื้อเฟื้อปกป้องประเพณี
ความสวยงามของการอยู่ร่วมกันเป็นสังคมของมนุษย์
อย่างมั่นคงเด็ดเดี่ยว สม่ำเสมอ
สวรรค์ของผู้มีจิตโพธิสัตว์ คืออันนี้....ๆๆๆๆๆๆ
ทำไม่ได้ อย่ามาอธิษฐานเกิดเล้ย...
ขอบิณฑบาตละ....
สภาวะจิตของชาวสวรรค์ชั้น ดุสิต
อุบัติจาก ทาน ศีลที่เอื้อเฟื้อปกป้องความงดงาม
ของประเพณี คร้าบบบบ....

๕. ทำทาน ถือศีล แบบวิเคราะห์วิจัย
ควรไม่ควร กับใคร เพราะใคร ทำไม อย่างไร
แล้วสังคมได้ประโยชน์สุขจากการทำทานการถือศีล
ของตนแค่ไหน เพราะอะไร...
วิศวกรแห่งบุญทาน จึงเป็นสวรรค์
ของชาวนิมมานรดี แบบนี้ครับ...

๖. ทำทาน ถือศีล แต่ไม่เจ้าปัญญาอย่างชาวสวรรค์
นิมมานรดี หากแต่ทำเป็นเครื่องปลาบปลื้ม
เป็นเครื่องเลื่อมใส ปรุงแต่งจิตเอื้อเฟื้อแก่สังคม
แก่ชนหมู่มาก(มหาชน)
ถึงจะได้มาเป็นชาวสวรรค์ชั้น ปรนิมมิตวสวัตดี
ละเอียดสุดแห่งจิต สุคติ ของกามาพจรภูมิ
จบที่ชั้นนี้

เหนือกว่า ฉกามาพจรภูมิขึ้นไปก็คือ
พวกทำทาน ถือศีลถือความเอื้อเฟื้อแก่ชนหมู่มาก
เพราะเห็นแก่ ความรุ่งเรืองเจริญสว่างไสวของจิต
ตามประวัติศาสตร์แห่งธรรมที่ตนเรียนรู้ศึกษามา
ถึง คือพวกที่กำลังไปเป็น พรหมมหาพรหม
ทั้งชีวิตมนุษย์พวกนี้ ฝึกสมาธิหนักมาก....
ไม่ทำงานหาเลี้ยงชีพกันหรอกครับ
เพราะไม่ผูกพันกับความอยากของระบบ
อายตนประสาทกันแล้ว....
ที่ต้องมาฝึก เมตตา/กรุณา/มุทิตา/อุเบกขา
เป็นความงดงามยิ่งใหญ่ของจิตชั้นพรหมมหาพรหม
นี้เอง....
เมื่อยังเป็นทาสเสพข้อมูล
ทางอายตนประสาททั้งระบบอยู่
เลิกเพ้อเจ้อ เถอะ.....

รำคาญ มากว่าครึ่งศตวรรษแล้ว
พวกลบหลู่ดึงธรรมชั้นสูง
ให้ต่ำตามสติปัญญาทรามๆเฉพาะตน เนี่ย....

Cr. จำลอง "อรรถะ" จาก ทานสูตร ข้อ (๔๙) สัตตกนิบาต
อังคุตตรนิกาย พระไตรปิฎก ฉบับหลวง เล่ม 23/45