86.Breaking Dharma PART 85

Breaking Dharma PART 85...!!!

....

วันเสาร์ ที่ ๘ มีนาคม พ.ศ.๒๕๕๗

วันนี้ เป็นวันพระ ขึ้น ๘ ค่ำ เดือน ๔

กำเนิด * อานาปานสติสมาธิ* ตอนที่ ๔

ความเดิมตอนที่แล้ว (PART 84)

พระพุทธศาสนาได้สร้างประสบการณ์การค้นพบ

โดยการนำช่วงเวลาหายใจเข้า และหายใจออกที่ถูกจัดระเบียบให้มีช่วงเวลาขนาด ๑๐ ตัวอักษร

ไปใช้ทำสูตรคำนวณเวลาที่เป็นรากฐานที่มาของวิชาโหราศาสตร์ไทย 

คือ เมื่อหายใจได้เป็นระเบียบแล้ว (ผลของระเบียบ ทำให้เกิด ปรากฏการณ์ภายในสรีระร่างกาย เรียกว่า "ปราณ")

ก็นำผลของระเบียบไปสัมพัทธ์กับเงาหัว (เงาของร่างกายที่เกิดจากแสงสว่างของดวงอาทิตย์ตอนกลางวัน และ
เกิดจากดวงจันทร์ตอนกลางคืน) ทำให้เกิดมาตรานับปริมาณเวลาแล้วนำมาสร้างสูตรคำนวณในระดับสูงต่อไป

(หมายถึง หายใจเข้า นับ ก.ไก่ ข.ไข่ ไล่ไปช้าๆที่ละตัวจนครบถึง ตัว ช.ช้าง 

เรียกว่าเป็น ๑๐ ตัวอักษร แล้วหายใจออกก็เป็นแบบหายใจเข้า   

จนเมื่อลมหายใจเป็นระเบียบเสมอต้นเสมอปลายแล้ว

ก็จึงจะไปฝึก"อานาปานสติสมาธิ ขั้นต่อไป)

ความรู้อันเนื่องด้วยกาย (กายานุปัสสนา) คือความรู้พื้นฐานเรื่องเวลาในภายนอก ได้เกิดขึ้นก่อน 

แล้วท่านก็ค่อยๆให้ระเบียบลมหายใจพื้นฐานนี้พัฒนาเข้าไปสู่ความรู้เรื่องเวลา
อันเป็นไปภายในของสรีระร่างกายตามขั้นตอนต่อไป

(จากวิทยาศาสตร์ก้าวหน้าที่ค้นพบโดยท่าน อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ในต้นคริสตศตวรรษที่ 20  
ทำให้เราได้รับรู้ความหมายเปรียบเทียบการค้นพบของพระพุทธศาสนาแล้วว่า  
เวลา คือ ลำดับเหตุการณ์ในอวกาศ และ จิต ก็คือ ผู้ลำดับเวลา   
ซึ่งถ้าไม่มีความหมายจากการค้นพบของวิทยาศาสตร์มาเปรียบเทียบ 

เรา..จะไม่รู้ความหมายแท้จริงเลยที่พระพุทธศาสนาบอกว่า  "เวลา เกิดจาก ปฏิจจสมุปปาท"  
ตามที่ท่านพระนาคเสน วิสัชนาถวาย พระเจ้ามิลินทราช ใน พ.ศ.๓๙๒)

มาทำความเข้าใจใน ปฐมบท ของ อานาปานสติสมาธิกันต่อ..

ภิกษุนั้น ย่อมมีสติ หายใจเข้า มีสติหายใจออก

เมือ่หายใจเข้ายาว ก็รู้สึกหายใจเข้ายาว

เมื่อหายใจเข้าสั้น ก็รู้สึกหายใจเข้าสั้น

ถอดความ ขยายเคล็ด ;

อะไร คือ มีสติหายใจเข้า มีสติหายใจออก ?

ตอนเริ่มต้นฝึกการมีสติ จากผลงานการสร้างมาตราหน่วยเวลาที่สัมพันธ์กับการหมุนรอบตัวเองของโลก 
(โหราศาสตร์เรียก อันนี้ว่าเวลาภายใน..อันโตนาที ยังเป็นคนละอันกับภายในจิต ยกไว้ก่อน)
และการหมุนรอบดวงอาทิตย์ (โหราศาสตร์ไทยเรียกอันนี้ว่า เวลาภายนอก..พหินาที หรือ พหิรนาที) 
นั่นก็คือ คณนา..การนับ  เพื่อให้ทั้งหายใจเข้า และหายใจออก ถูกกำหนดด้วยช่วงขนาดที่เหมาะสม 
คือ ๑๐ ช่วงตัวอักษร (ไม่ใช่บริกรรม อย่านำไปสับสน  เพราะอยู่ในช่วงการฝึกจัดระเบียบลมหายใจ)

การฝึกจัดระเบียบลมหายใจเข้า+ออกให้เป็นระเบียบสม่ำเสมอนี้

"นายขยะ" มักถ่ายทอดด้วยสำนวนว่า "การตั้งใจหายใจ"

เมื่อฝึกประจำแล้ว จะเริ่มสะสมสติ เมื่อสติปรากฏ...ลมหายใจเข้า+ลมหายใจออก จะมีลักษณะเป็นระเบียบ สม่ำเสมอ 
เรียกว่า มีลมหายใจมั่นคง เริ่มเข้าสูตร..ตามที่ท่านพระสารีบุตรอธิบายไว้ในปฏิสัมภิทามรรค คือ..

จิตมั่นคงดีในวัตถุใด สติย่อมปรากฏดีในวัตถุนั้น

สติปรากฏดีในวัตถุใด จิตย่อมมั่งคงดีในวัตถุนั้น

กว่าจะได้จิต กว่าจะได้สติ...ครับ  เราต้องใช้เวลาทำลมหายใจเข้า+ลมหายใจออกให้เป็นระเบียบ สม่ำเสมอ 
นาน...พอสมควรเลยล่ะ

พอสมควรขนาดนำประกอบประสบการณ์เรียนรู้เรื่องเวลา..ลำดับเหตุการณ์การหมุนที่เป็นสัมพัทธ์ของโลก 
ระหว่างหมุนรอบตัวเองและหมุนรอบดวงอาทิตย์ ครับ..!!!

เป็นความรู้เรื่องเวลาว่าด้วยระบบ จันทรคติ และสุริยคติ

และในภายในสำนัก..ปฏิบัติการโยคะ ก็จะเริ่มเรียนรู้เวลาภายในสรีระ

ว่าด้วยระบบเดียวกับที่เรียนรู้เวลาของโลก

นั่นคือ เวลาที่อยู่ในจิตสำนึกกลางคืนที่โบราณาจารย์ท่านเรียกว่า "จันทระกลา"

และ เวลาที่อยู่ในจิตสำนึกกลางวัน ที่โบราณาจารย์ท่านเรียกว่า "สูรยะกลา"

การมีสติหายใจเข้า มีสติหายใจออก..เรารู้ว่ามีสติ 
เพราะลมหายใจถูกจัดระเบียบเป็นความมีระเบียบที่เสมอต้นเสมอปลาย คือ สม่ำเสมอ ด้วย

(ลมหายใจที่ไม่สม่ำเสมอ คือลมหายใจที่ไหลไปตามอารมณ์ ตามจริตต่างๆ ไม่มีสติ ครับ)

สติ เพราะ มีระเบียบสม่ำเสมอ

จิต เพราะมั่นคง และรู้ด้วยว่า มั่นคงเพราะสม่ำเสมอ

(จบ ตอนที่ ๔)

ยังไม่ได้ให้ฝึกอันที่ท่านเรียกว่า มีสติหายใจยาว มีสติหายใจสั้น (ขั้นที่ ๓ และ ๔) เล้ยย...
ได้ความรู้เรื่องเวลา ที่ไม่มีใครแสดงให้ได้ไปกันแล้ว เห็นมะ....

Atthanij Pokkasap อัญเชิญมาเล่าขยายเองเออเอง

...ที่สอนๆกัน มันกำหนดจิต กำหนดสติพรวดๆๆได้เองเลย....แต่พอถามเรื่องเวลาที่จิตเป็นเจ้าของ...ไม่มีหน้าไหนรู้...
เวลา เกิดจากปฏิจจสมุปปาท...หุ หุ...ไม่มีหน้าไหนผ่านทั้งนั้นครับ ขอท้าทาย....!!!

                                                                                                            ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

   

  

* Story & Photos by  Atthanij Pokkasap