93.พระพุทธเจ้า - พระธรรม - พระสงฆ์ - วิทยาศาสตร์ - นิยาย - มวยไทย - ประวัติศาสตร์ - โหราศาสตร์ -ไสยศาสตร์ - ศาสนา - ภาษา - คณิตศาสตร์ - จิต - จักรวาล - สมาธิ - โยคะ - ดนตรี - ศิลปะ - เกษตรกรรม - สมุนไพร - อาหาร = สุขภาพและชีวิตที่ดีงาม
Atthanij Pokkasap :
ข่าวสาร จาก พุทธตันตระแห่งเอเชียกลาง
(ตอน ๗)
ตอน หลักสูตรพื้นฐาน.....
..... .....
ขั้นที่ ๑. ที่เรียกว่า
การแนะนำคำสอนด้วยภาชนะ นั้น หลักสูตรนี้ทั้งหมดในสายพุทธตันตระสยาม ไปปรากฏเป็นเนื้อหาทั้งหมดของวิชาจิตรกรรมไทยประเพณี
(สูงสุด ของจิตรกรรมไทย คือการเขียนฝาผนังให้เกิดปรากฏการณ์ ช้อยนางรำ
ที่ภาพออกมาเคลื่อนหมุนเวียนแล้วกลับคืนไปในฝาผนัง) หลักสูตรสูงสุดของจิตรกรรมไทย
คือ ออกแบบให้กับ งานศิลปะทั้งหมด รวมถึง นาฏศิลป์ไทย และศิลปมวยไทยด้วย เรียกในจิตรกรรมชั้นครูว่า หลักสูตร *จับ-รัด-ตัด-หัก*
...ในฝ่ายธิเบต
คือการเรียนรู้ความหมายของ มันดาลา(Mandala) คือ มัณฑละ และ
มณฑล ในภาษาไทย ประกอบด้วย การเรียนรู้ ๓ ระดับ ได้แก่
๑..มัณฑละธาตุแห่งครรภ์
๒..มัณฑลธาตุแห่งวัชระ(โพธิจิต)
๓..มัณฑละธาตุแห่ง..ปฏิจจสมุปปาท
ระดับที่
๑. นั้นคือการถ่ายทอดภาพ(รูปและแสง)ในภวังคจิตขณะศรัทธาต่อคำสอนแต่ละเหตุการณ์ของพระศาสนา
ศิลปะเขียนภาพขั้นนี้ธิเบตเรียกว่า ฐังคะ (Thanka) ส่วนพุทธตันตระสยามเรียก
จิตรกรรมไทยประเพณี (จารีต บังคับเขียน..พระเจ้า ๑๐ ชาติ, หิมพานต์ตอนเขาคันธมาสน์ที่รองรับพระปัจเจกพุทธ
๕๐๐ พระองค์, พุทธประวัติ ๒๙ ปริเฉทเท่าอายุก่อนออกผนวช, ไตรภูมิเป็นหลัก) รายละเอียดอยู่ที่การคิดค้นหา วัสดุอุปกรณ์ คือสี
และเครื่องมือช่าง เพื่องานจิตรกรรมต่างๆจากธรรมชาติแวดล้อม...
..ในชั้นนี้
พุทธตันตระสยามจะต้องเรียน คัมภีร์ปถมัง ไปด้วย เพื่อเข้าถึงอำนาจศักดิ์สิทธิ์ในเส้นสายเรขาคณิตตามเป็นจริง ซึ่งเป็นกำเนิดของ มัณฑละธาตุแห่งครรภ์ ธิเบต รุ้หัวข้อ..แต่สยามมีรายละเอียดและไม่รู้หัวข้อ
ระดับที่ ๒. มัณฑละธาตุแห่งวัชระ การพยายามเข้าถึงศูนย์กลางของมณฑล นั่นคือ ภวังคจิต ที่ไร้รูป..เพราะจำลองรูป (คือเข้าใจ) ออกสู่วงกลมภายนอกหมดแล้ว...ธิเบตรู้หัวข้อ..แต่ไม่มีรายละเอียด
พุทธตันตระสยามรู้รายละเอียดทั้งหมด แต่ไม่รู้หัวข้อ...เพราะ เมื่อเขียนภาพ
หรือเข้าถึงเส้นสายทางเรขาคณิตของ จุติ-อุบัติของจักรวาลในไตรภูมิตามที่
คัมภีร์ปถมัง ย่อส่วนเข้ามา คัมภีร์ปถมังของพุทธตันตระสยามนั้นให้ฝึกเขียนเส้นสายเรขาคณิตที่เป็นสัญลักษณ์ของ จุติ-อุบัติ
ของจักรวาลแบบไตรภูมิไปพร้อมกับการฝึกสมาธิ สุญญตนิมิต,อนิมิตตนิมิต
และอปณิหิตนิมิต ไปพร้อมในตัว จบการศึกษาคัมภีร์ก็จะบรรลุสมาธิดังกล่าว
..นี่คือคุณภาพชนชั้นผู้นำของสยามในยุคสถาปนาราชอาณาจักร!!! (ส่วนนี้สำคัญมาก
ต้องแยกไปอรรถาธิบายอีกต่างหาก)
ระดับที่ ๓.
มัณฑละธาตุแห่งปฏิจจสมุปปาท...ธิเบตรู้หัวข้อและมีรายละเอียด แต่พุทธตันตระสยามสาบสูญการถ่ายทอดไปทั้งชุด ภาพปฏิจจสมุปปาทที่เป็นรูปมัณฑละ เป็นการยืนยันว่าทั้งพุทธตันตระสยาม และวัชรยาน
มันตรยาน..มีพระพุทธศาสนานิกายสรรวาสติวาทเป็นนิกายแม่...เถรวาทฝ่ายใช้ภาษาสันสกฤตนี้
เป็นเถรวาทสายวัชชีบุตรฝ่ายราชนิกูลของราชวงศ์ทั้ง ๘ แห่งแคว้นวัชชีสมัยพุทธกาล เป็นผู้ออกแบบภาพปฏิจจสมุปปาทไว้ที่ผนังประตูวิหารเชตะวันตั้งแต่สมัยพุทธกาล....
...หลักสูตรสูงสุดของจิตรกรรมไทยประเพณีที่เรียกว่า
"จับ-รัด-ตัด-หัก"....ต้องอธิบายคนเดียวทั้งหมดอีกแล้ว....อวดเก่งกันแต่ถามว่ารู้จักหรือเปล่า..ก็เปล่าทั้งนั้น...เป็นมรดกของบุรพชนและของพระพุทธศาสนาที่โดดเด่นเป็นเอกเทศโดยแท้ แต่กลับไม่มีใครรู้จักกันเลย....เป็นพุทธศาสนิกชนที่อยู่ในสมการตาบอดมือด้วนคลำช้างเชิงซ้อนกันไปได้อย่างไร...เตือนสติก็โกรธ...
…การศึกษาแบบเปรียบเทียบ (สัมพัทธภาพ)
ทำให้เราเผชิญกับความจริงของโลกตามเป็นจริง...การศึกษาที่แอบอ้างความเป็นกลางแบบค่าสัมบูรณ์อุปโลกน์กันขึ้นมาจากกระบวนการวิทยาศาสตร์ยุคล่าคนมาเป็นทาสทั้งนั้น..รับเข้าไปได้ เพราะมันได้มาซึ่งอำนาจและการจัดการนั่นเอง....
…ลุแก่อำนาจกันจนรับความรู้แบบเปรียบเทียบตามเป็นจริงกันไม่ได้.. ศีล..เลยไม่ผ่าน
ความแตกแยกเกิดจากสิทธิพิเศษไม่รับรองกันในความเสมอภาคเพราะศีล...หรือหน้าที่..
…จับ คือภาพจับ อธิบายยาก ต้องไปให้สานกระด้งพื้นบ้านบุรีรัมที่มี
ห้า หกลายในใบเดียวโดยไม่ต้องมีการออกแบบ การวางตอกคือการจับ...ในจิตรกรรมไทย ภาพจับ คือภาพที่ประกอบมากกว่าตัวละคร ๒
ภาพขึ้นไป มักออกเเบบเป็นเลขคี่ เรียก จับสาม จับห้า
เหมือนจับหัวขนมจีนหรือจับด้ายสายสิญจน์
…เห็นไหม การกระทายกระด้งครั้งหนึ่ง เปลือกข้าว, เมล็ดข้าวแต่ละขนาดไหลไปตามลาย ชนิดใครชนิดมัน การวางจักตอกเพื่อสานลายนั่นแหละที่โบราณท่านเรียก
"จับ"
…ภาพจับในจิตรกรรมไทยวางแบบเหมือนลายสาน...พัฒนาเข้าไปในศิลปะมวยไทยเลยเป็นเลิศแต่พวกไอ้บ้าว่าเป็นมวยนาฏศิลป์....ตาไม่ถึงเสือกสมองบอดอีก..555
กะลังถูกมันหลอกให้เปิดเผยเคล็ดลับของพุทธตันตระอยู่มังครับ..
…เคยได้ใช้ถึงขั้น
"ตัด" อยู่ในหัตถจักรมณฑล (กระบวนหมัด) และบาทจักรมณฑล (กระบวนเท้า) แค่มันต่อยมาเอาปลายศอกฟันรับหมัด..ปักเดียวหมัดหงิกเลย...แต่การรู้จังหวะ..มันต้องนั่งสมาธิเป็น เพื่อขยายเวลาและล็อคโอกาส จึงจะทำได้...
…เก่งมากๆ โขกหัวรับหมัดเหมือนโขกตะกร้อ หมัดหงิกท่าสวยงามมาก...มวยหมัดร้องไห้เลิกชกเลย...เตะก็เหมือนกัน
อย่างเกรงใจก็ยกเข่ารับ แต่เอากันถึงแข้งหัก ก็ใช้ศอกขยับเข้าในพลิกเคาะกลางหน้าแข็ง ปักเดียวกระดูกแข้งร้าว จบอาชีพมวยเลย...
...รัดที่เหมือนเข้าขอบกระด้ง ใช่เลย..เป็นการเล่นวงในของครูมวย...โจวชิงฉือมันก็เคยแสดงนะ
มวยตุ๊กแก งัย ....เข้าในเก็บอาวุธฝ่ายตรงข้ามได้หมด
เพราะไปถ่างขาซ้ายขาขวามันให้ทำงานไม่ประสานกัน อะไรขยับมาจัดการล็อค จัดการหนีบเอาไว้หมด...แล้วก็ถ่างขามันไปด้วย..งานเข้าขอบกระด้ง
จริงๆ..
...งานเก็บขอบภาพเหมือนงานงานสานเก็บขอบกระด้งเลย....เก็บขอบภาพให้เนียนสัมพันธ์กับภาพถัดไปจนดูไม่ออกว่าเป็นเส้นคั่นภาพจิตรกรรมยากมาก..แต่งแขนของจิ๊กซอว์งัย..จำฝีมือช่างไม้โบราณได้มั้ย...เอาไม้ประกบกันทำกาละมัง
น้ำไม่รั่ว จัดอยู่ในหมวดนี้เหมือนกัน
..." ตัด " ล่ะ ยังไง....ก็เอามีด
หรือตะไกร ฉับๆๆเลย...ภาพจิตรกรรมมีหลายตอน
ที่ผิดพลาดต้องลักไก่ตัด...บางทีเพิ่ม...อย่างภาพกากชาวบ้านนอนเอากัน
ในจิตรกรรมฝาผนังรุ่นเก่า..เยอะมาก..พื้นที่มันว่าง...เกินกว่าจะตัด
...ลึกล้ำมากจิตรกรรมไทย จึงเป็นต้นแบบงานศิลปช่างทุกสาย...
...แล้วหักล่ะ จะเหมือนไหม..ไม่บอก
เดี๋ยวไม่เป็นครู..ต้องยักไว้นิดนึง 555
ไปสังเกตชั้นครูสานกระด้ง เมืองบุรีรัมย์ดู...ว่าตอนไหนคือ
หัก...เพราะตอนเตรียมจักตอกจะสาน กะมาหมดแล้ว
สานๆไปมีมุมไล่ทำให้เกินต้องตัด เกินตัดก็ต้องหัก มันเป็นศิลปะภาคปฏิบัติครับ...กำหนดตายตัวไม่ได้..ยังกะ อนัตตาเลย..
…ศิลปะเป็นเรื่องผู้มีฝีมือและมีปัญญาสะท้อนโครงสร้างของธรรมชาติตามเป็นจริงครับ..
...ธรรมชาติเป็นผู้ออกแบบ มนุษย์เป็นผู้สะท้อนออกมาเป็นทฤษฎี แต่วิทยาการทุกวันนี้มันกลับกัน...มันเลยพินาศและนำหายนะมาสู่ธรรมชาติของสังคมมนุษย์...
…ศิลปะในอุปกรณ์เครื่องใช้ในวัฒนธรรมชาวนาที่พระพุทธศาสนาเข้ามาออกแบบสอดแทรกหลักธรรมเอาไว้...ปฏิบัติธรรมจริงใจจะเปิดเกิดการหยั่งรู้ทั้งลึกและกว้าง...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
* Story & Photos by Atthanij Pokkasap
No comments:
Post a Comment