ทุกข์มีเพราะเป็นความจริงของโลก
แต่จิตที่รองรับทุกข์
ก็เหมือนความลึกของมหาสมุทร
ปุถุชนย่อมสำคัญว่าตนทุกข์ใหญ่หลวง
ประเภทมึงไม่เป็นกู มึงไม่รู้หรอก
ผู้ฝึกตนมาดีแล้วเท่านั้น
ที่รู้แก่ตนดี ว่า ทุกข์นี้ทนได้
และผู้ฝึกตนถึงธรรมแล้ว
ย่อมรู้ยิ่งกว่า ว่า...
ทุกข์นี้นอกจากทนได้แล้ว
ยังแก้ไขได้อีกด้วย
แต่ก็...เคารพในกรรม
ที่สะสมมาด้วยความเป็นธรรมดาของโลก
การฝึกตน
จึงเป็นอะไรไปไม่ได้
นอกจากการเข้าถึงการระงับ การดับ
ความรู้สึกและดับประสบการณ์ความรู้สึก
ของระบบประสาท ที่ต้องเข้าลึกถึง
การทำงานของกระบวนการทางอินทรีย์
ตามที่สำนวนพระบาลีบัญญัติสำเร็จรูป
ว่า
"เวทนา" และ
"สัญญา"
เวทนา
คือความรู้สึกที่จัดระเบียบไว้ดีแล้ว
โดยผู้ฝึกตนถึงธรรม
สัญญา คือ ประสบการณ์ทรงจำ
ในความรู้สึกที่ชัดเจนดีแล้ว นั้น ๆ
นี้คือ เป้าหมายของการฝึกตน
เป็นที่มาของ "ฌาน"
ปฏิบัติการแห่ง
การทำจิตให้ขาวสว่างรอบ
"สจิตฺตปริโยทปนํ"
Sacittapariyodapanam
No comments:
Post a Comment